Dit opiniestuk werd geschreven door Kevin Englicky en is tevens tevens beschikbaar op zijn blog

Wat binnen het Libertarische kamp reeds gevreesd werd sinds de aankondiging van de militaire interventie in Libië dreigt nu werkelijkheid te worden. Wat begon als het afdwingen van een ‘no fly zone’ boven de Afrikaanse staat en al vlug escaleerde tot het bombarderen van gronddoelen, later in directe coördinatie met de rebellen, lijkt nu een open grondoorlog te worden. De Guardian meldt vandaag dat de EU wacht op een groen licht van de VN om maar liefst 1.000 grondtroepen naar de belegerde stad Misrata te sturen. Tegelijkertijd bereikt ons van over de Atlantische Oceaan het bericht de VS zich eveneens opmaakt voor het sturen van grondtroepen. Het is wachten op de goedkeuring van de Verenigde Naties, als valse morele ondersteuning, voor een derde onnodige oorlog realiteit wordt.

Toen destijds de plannen voor het afdwingen van een no fly zone boven Libië werden opgesteld hielden de betrokken leiders bij hoog en bij laag vol dat dit geen totale oorlog zou worden. Grondtroepen, zo werd ons verzekerd zouden nooit ingezet worden. Het ging enkel over het beschermen van burgers niet over het bepalen van de uitkomst van de Libische burgeroorlog. Verklaringen die vandaag door de feiten weerlegd worden. De grondtroepen staan klaar om de Afrikaanse staat binnen te vallen, alle beloftes ten spijt.

De propaganda die verspreid wordt om deze nieuwe escalatie te verbloemen is voorspelbaar. De troepen zullen niet deelnemen aan gevechten, tenzij in het onvermijdelijke geval dat ze aangevallen worden. Ze zullen enkel voor humanitaire doeleinden gebruikt worden zoals het beveiligen van evacuatieroutes voor burgers, tenzij in het onvermijdelijke geval dat ze aangevallen worden. De troepen zullen voedsel en medische hulp leveren aan de burgerbevolking, tenzij in het onvermijdelijke geval dat ze aangevallen worden.

Dezelfde schijnheilige motivaties die ons een oorlog in Irak hebben verkocht worden blijkbaar met veel succes gerecycleerd. Het is verbazingwekend hoe gemakkelijk beleidsmakers met Orwelliaanse double speak als ‘een humanitaire oorlog’ weg komen. We leven in een tijd waar oorlog bijna een vorm van reality-televisie is geworden. De gifgroene lucht boven een stad in het Midden Oosten is voor ons niet meer dan een akkefietje geworden. Het feit dat er onder die lucht mensen, soldaten en burgers, sterven is iets waar we met onze ‘chirurgische oorlogsvoering’ niet meer bij stilstaan. Besef echter goed: mocht iemand mijn huis en familie bombarderen, je kan er zeker van zijn dat ik tot de hel en terug ging om hen een bom terug te sturen…en maak u vooral niet wijs dat dat voor de Libiërs anders zou zijn! Als ze terugslaan zal het niet zijn omdat ze onze vrijheid haten, of omdat ze onze cultuur niet begrijpen…maar omdat wij hen nu aan het bombarderen zijn!

Wie meent dat dit scenario onrealistisch is aangezien we in Libië oorlog voeren aan de kant van de burgerbevolking, en deze ons dus geen kwaad hart zal toedragen komt bedrogen uit. We zijn helemaal niet aan het vechten voor de Libische bevolking. Dit hebben Libertairen ook reeds vanaf de eerste dag onderstreept. We hebben onze militaire neus in een stammenconflict gestoken waar we niets van begrijpen en totaal geen overzicht over hebben. Kadhaffi wordt nog steeds op handen gedragen door de stammen in het Oosten van het land. Ons werd het beeld van een geïsoleerde dictator tegen zijn eigen bevolking voorgespiegeld. We weten ondertussen dat dit beeld niet strookt met de realiteit. Hoe zeer we de man ook mogen verafschuwen, door hem de oorlog te verklaren hebben we eveneens de oorlog verklaard aan een groot deel van de Libische bevolking.

We hebben een duidelijke kant gekozen in een burgeroorlog zonder nog maar te weten welke de kampen waren. Het feit dat zowel al-quada als de regering van Iran ondertussen wapens en eenheden aan de opstandelingen geleverd hebben heeft ons in een situatie gebracht waar we dra in Libië zij aan zij vechten met de vijand die we in Irak en Afghanistan bevechten. Maar wie zich daar vragen bij durft stellen wordt verweten pro Kadhaffi te zijn. Belachelijk!

De oorlog tegen Libië is nog maar enkele weken bezig en nu reeds lijkt de opeenvolging escalaties aan te geven dat het non-interventionisme, de laatste maanden zo veracht en vergruisd, opnieuw de stem van de logica en de rede was. De steeds luider galmende oorlogstrom stemt ons niet tot een zure ‘we told you so’, maar doet ons tegen beter weten in hopen dat het deze keer wel duidelijk is geworden dat oorlogen escaleren, bommen afschieten nooit humanitair is en dat wie tegen wespennesten gaat schoppen vroeg of laat gestoken zal worden.