Dit opiniestuk werd geschreven door Bob van der Vleuten en is tevens beschikbaar als PDF

Ik zal deze tekst beginnen met een korte disclaimer zoals onze Engelstalige vrienden het noemen. Ik ben niet gekant tegen werknemers die zich verenigen in een orgaan waarmee zij hun belangen efficiënt en sterk willen verdedigen. Ik ben niet gekant tegen het idee van een vakbond zoals deze bijvoorbeeld in Duitsland bestaan.

Dit gezegd zijnde kan ik van wal stoten en mijn betoog tegen de Belgische vakbonden beginnen. De recente ontwikkelingen betreffende de economische toestand en in het bijzonder de hervormingen die deze vereisen, hebben nogal wat wrevel opgewekt bij de grote vakbonden in ons land. Dat dit niet ongewoon is zal ik natuurlijk niet ontkennen, maar de reden waarom is wel abnormaal.

Men zou toch denken dat een vakbond, een vereniging van werkende burgers, opkomt voor alle werkende burgers? Dat zij opkomt voor zij die met trots en inzet werken?

Niets is minder waar in dit land, de vakbonden die wij kennen houden zich vooral bezig met: het verdedigen van de status quo, het verdedigen van de babyboom-generatie en tenslotte het beheer en de uitgifte van een portie werkloosheidsuitkeringen. Op de absurditeit van dat laatste wens ik niet in te gaan, uw ogen zullen al wel vanzelf uit hun kassen gevallen zijn toen u dat las. Het is echter wel een triest fenomeen dat vakbonden zich beperken tot het redden van hun eigen hachje en dat van de oudere generatie.

Het non-debat rond de pensioenen dat de vakbonden voeren met stakingsgeweld in plaats van intellectueel eerlijke uitwisselingen van gefundeerde meningen, toont dit eens te meer aan. Met populistische slogans zoals “Het is niet onze schuld, het is de schuld van de banken” trekt men naar de achterban die dergelijke boodschappen maar wat graag als hapklare brokken inslikken. Behalve dan de jongeren, die weten gelukkig beter maar zijn dan ook zelden gesyndiceerd bij de bonden der ouderen en werklozen. De gemiddelde leeftijd bij de vakbonden bedraagt immers 40 jaar.

Alles wat de oudere werknemer ook maar op een of andere manier kan raken is taboe voor de bonden. En wil nu net dat die oudere werknemer en zijn generatie mee aan de oorzaak van het probleem liggen, het zijn zij die jaren lang boven hun stand leefden op indirecte of directe wijze. Enerzijds door het met stemmen ondersteunen van regeringen die de sociale zekerheid en overheidsfinanciën hebben mismeesterd, anderzijds door het graaien van subsidies, uitkeringen, en andere financiële voordelen allerhande tot de staatskas bij momenten tot over de 100% van het bbp in de schuld zat. Niet te vergeten het collectief ontduiken van belastingen als typische Belg zijnde, met het oh zo mooie excuus “burgerlijke ongehoorzaamheid”.

Als men hen nu vraagt dit te corrigeren dan staat het land plots vol stakingspiketten. En de jongeren? Juist, die worden opgezadeld met het betalen van het onbetaalbare: de exuberante hoeveelheid pensioenen die men reeds kan opeisen op vroege leeftijd. Dat die jongeren dan later dat zogenaamde “verworven recht” uiteindelijk niet meer zullen hebben omdat de kas volledig leeg is en de economie alsook het klimaat naar de filistijnen is, dat raakt de vakbond haar koude kleren niet! Thans zijn zij het die er hoge belastingen en een inperking van hun welvaart voor zullen moeten over hebben.

Maar genoeg geklaag en geschop tegen de schenen der syndicalisten, vakbonden hebben af en toe hun nut en dat zal ik niet ontkennen. Maar dan is er wel nood aan een grondige hervorming van die bonden, zodat deze bonden voor alle actieve werknemers werken. Zodat deze bonden niet telkens trachten de democratie omver te werpen om hun eigen eisen door te drukken. Dat de vakbonden zich zo organiseren dat zij met elke generatie rekening houden. Bovendien moeten zij dan afstand doen van hun te sterke link met de werkzoekenden die in een bond van werknemers in de eerste plaats niets te zoeken hebben. En als we dan toch bezig zijn, een dergelijke vakbond met verantwoordelijkheidszin kan voorzien worden van rechtspersoonlijkheid, dat zou niet misstaan.

—

Bob van der Vleuten
Ondervoorzitter LVSV Hasselt

Dit opiniestuk werd geschreven door Bob van der Vleuten en is tevens beschikbaar als PDF.

Het is mij de laatste weken opgevallen dat het geloof in een spontane interpersoonlijke solidariteit in dit land in het slop zit. Wat mij vooral trof was het ongeloof hierin bij een aantal jonge liberalen. Het is volgens mij een van de tekenen dat de maatschappij die wij in dit land kennen erg afhankelijk is geworden van een overheid die aan herverdeling van de welvaart doet. Ook een teken dat zij zelfs de kracht niet meer heeft zich in te beelden dat er ook zonder een al te grote  overheidsinmenging solidariteit tussen personen kan bestaan. Een zeer donker vooruitzicht volgens mij. Het is hoog tijd rechtsomkeer te maken, voor we allemaal van die duistere gedachte doordrongen zijn.

Om een oud – en voor heel wat mensen controversieel – voorbeeld te geven: de verplichte deelname aan sociale zekerheid zoals de werkloosheidsuitkering, pensioenen, etc. Dit is een van de vormen van ‘verplichte solidariteit’ die opgelegd wordt door de overheid – of de electorale meerderheid zo u wil. In weze is er natuurlijk niets mis met een zekere vorm van vangnet voor zij die bijvoorbeeld tussen twee jobs in zitten en het dus even moeilijk hebben, om maar duidelijk te maken dat ik niet tegen solidariteit als concept ben. Waar ik mij niet in vinden kan is de idee dat deze enkel onder dwang van de overheid kan bestaan, een dwang die het individu op geen enkele manier zelf laat beslissen in hoeverre het er aan wil deelnemen.

Laat ik met u delen wat mij overkwam op de herfstuniversiteit van Jong VLD. Tijdens een discussie betreffende het systeem van onze pensioenen en de zoektocht naar een beter systeem opperde ik op een gegeven moment het volgende: “Laat mensen zelf bepalen in welke mate zij solidair willen zijn met anderen, laat mensen hier vrij in zijn” – kort samengevat en geparafraseerd want ik liet ook een opening voor een laag opgelegd minimum of een keuzevenster dat een bepaalde hoeveelheid verzekerde. De reacties van een aantal aanwezigen klonken mij zeer vreemd in de oren, te weten dat dit een zaal gevuld met liberalen was. “Maar dan zal iedereen toch alles voor zich houden … Je moet dan toch een minimum opleggen … die gedachtengang is naïef” Ik ben hiermee natuurlijk allerminst akkoord.

Echter dringt zich dan de volgende vraag op: “waarom denkt men zo? Hoe is het zo ver kunnen komen?”. Mijn antwoord op die vraag is rechtstreeks gelinkt met de huidige staat van onze samenleving en grootschalige organisatie van verplichte solidariteit. Natuurlijk zou niemand in het huidige systeem ervoor kiezen om zelf nog aan enige echte vorm van spontane solidariteit te doen, er is daar totaal geen aanmoedigingsgegeven voor. Men denkt, dankzij het bestaan van de verplichte solidariteit, dat men via de sociale bijdrage al genoeg heeft gedaan – gezien de huidige belastingsdruk en verspilling van de overheid is dat ook zo – en dat het aan de overheid is om te zorgen dat de fondsen goed worden aangewend ter bevordering van ‘de kleine man’. En daar zit dus het probleem: er bestaat een mentaliteit die zowel het gevolg als de oorzaak is voor het bestaan van een verplichte solidariteit. Een systeem dat overigens serieuze barsten vertoont.

De oplossing hiervoor is verder durven kijken dan het rookgordijn der verplichte solidariteit en de emotioneel gevoerde propaganda ervoor. Het is mijn overtuiging dat we nood hebben aan een maatschappij die doordrongen is van de mentaliteit dat we uit eigen beweging voor eenieder in de bres springen als dit nodig is. Zulke mentaliteit kan enkel bestaan indien het individu vrij is van lasten die volgens hem deze noden al invullen. Zonder hoge lasten houden wij meer van onze verdiensten over en hebben we dus meer vrijheid om onze inkomsten naar eigen goeddunken te beheren. Het is dan ook niet meer dan normaal dat een deel hiervan besteed zou worden aan onze medemens

Spontane solidariteit is dus echt niet zo vreemd of radicaal, indien we dit durven inzien zullen we overigens een sociaal voelendere maatschappij hebben dan die we nu kennen.

Ik kan begrijpen dat vele lezers van deze tekst zullen denken: “dit is een pure utopie” en voor een deel dien ik hen gelijk te geven. Het zou een utopie zijn te denken dat de mentaliteitswijziging en beleidsveranderingen die we nodig hebben met een vingerknip kunnen plaatsvinden. Op termijn zit er echter niets anders op: het huidige systeem heeft haar mislukte werking aangetoond en de maatschappelijke voeling van het individu gaat er op achteruit. Het is nu tijd om de koers van het schip te veranderen zodat onze opvolgers kunnen genieten van échte vrijheid, verantwoordelijkheid en spontane solidariteit.

Tenslotte: een verplichte solidariteit is geen solidariteit.

Dit opiniestuk werd geschreven door Bob van der Vleuten en is tevens beschikbaar als PDF

Na Warren Buffet en de Franse top van het zakenleven pleit nu ook burggraaf Davignon voor een crisisbelasting voor ‘superrijken’. “Natuurlijk moet de overheid in de eerste plaats zelf besparen. Maar ik besef dat we er daarmee alleen niet zullen komen als we tegen 2015 de begroting in evenwicht willen krijgen. Daarom vind ik een tijdelijke belasting aanvaardbaar” [1]

Ik kan begrip opbrengen voor die denkwijze maar stel me dan meteen de vraag: “waarom, indien men zelf vraagt voor een belasting, moet die dan nog verplicht opgelegd worden?” Indien een individu zich moreel verplicht voelt om de overheid uit haar hachelijke zelf gegraven financiële put te helpen, laat hem/haar dan vrij om dit uit eigen beweging te doen. Indien mensen zoals de burggraaf willen bijdragen aan het dichten van het gat in de begroting, laat hen het geld onvoorwaardelijk overmaken aan de staatskas. We hebben daarvoor geen zoveelste belasting nodig die wordt opgelegd op een bepaalde groep van de bevolking, wie deze groep ook zijn moge. Indien de ‘superrijken’ vinden dat zij hun vermogen dienen te delen met anderen hoeft dit niet via de overheid te gaan, genoeg privé-projecten en vzw’s die men kan steunen zonder overheidsinmenging.

Het is mijns inziens geen goed idee van de overheid nu te helpen met het opstellen van een begroting in evenwicht door ze van meer middelen te voorzien. Nu politici eindelijk het besef beginnen te krijgen dat onze overheden inefficiënt werken en boven hun stand leven, wordt het tijd dat zij dit besef koppelen aan ernstige en duurzame maatregelen voor een efficiënte werking van de overheid die tot essentiële zaken herleidt wordt. Het toestoppen van inkomsten door lastenverhogingen of schenkingen zal enkel tot een relativering van dit cruciale besef leiden.

Onze overheid is verslaafd aan haar uitgavendrift, een verslaafde help je niet van zijn verslaving af door hem nog wat van het goedje toe te stoppen dat de verslaving in de eerste plaats veroorzaakt.

[1] deredactie.be: “Crisisbelasting zal mijn levensstijl niet veranderen” – http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/politiek/110826_davignon_Crisisbelasting

Dit opiniestuk werd geschreven door Bob van der Vleuten en is tevens beschikbaar als PDF

Een open en neutraal internet

Vrijheid vormt een van de belangrijkste aspecten van de filosofie achter het internet. Het internet is zo opgebouwd en op een dergelijke manier gegroeid dat het opleggen van sterke restricties bijkomende negatieve bijwerkingen met zich meebrengen en tevens moeilijk zijn om te implementeren. Doch is het beperken van de vrijheid van de eindgebruikers (wij allen) door een Internet Service Provider (Telenet, Belgacom,etc.) een fluitje van een cent.
Continue reading →