Deze column werd geschreven door Bram Bogaerts
Vrolijk genieten ze van de eerste lentedagen, de dieren van het Dierenland. Op dagen zoals deze vergeet iedereen de moeilijke tijden die achter hen liggen en de moeilijke tijden die nog zullen volgen. Het is ondertussen maanden geleden dat Nero, het elegantste varken van de groep, trots de overwinning uitriep na de ‘Slag van 541 dagen’ tegen Barabbas. Barabbas was het meest olijke varken, het varken dat het eerst de macht claimde, nadat de dieren de heerschappij van de bourgeoisie in het Dierenland overnamen. “Alle dieren zijn gelijk”, was toen het motto. Niemand zou nog minderwaardig zijn. De sociale crisis van het Dierenland zou eindigen. De lasten zouden verdeeld zijn. Iedereen zou gelijk zijn.
De warmte van de eerste lentezon mag dan misschien de gemoederen sterk bedaren, maar de weg naar vandaag was niet zonder problemen. Steeds moesten de dieren op hun hoede zijn voor een eventuele terugkomst van de bourgeoisie. Nero moest dan weer het meeste vrezen voor een terugkomst van Barabbas, die nog lang niet definitief verdwenen was. Want Barabbas nam zelfs een andere gedaante aan, om zo terug de macht te grijpen. Nero zou alles doen om Barabbas te doen verdwijnen. Barabbas was namelijk gevaarlijk voor de stabiliteit van het Dierenland en zou er voor zorgen dat de hanen, de meest arme dieren van het Dierenland, hard zouden moeten werken voor hun levenstandaard. De hanen waren de favorieten van Nero, met hen had hij een zeer goede band. Men moest alles in de strijd gooien voor het welbevinden van de hanen.
De druk van Barabbas was niet het enige probleem. Tijdens de barre wintermaanden kwamen de dieren voor het eerst tot het besef dat de heerschappij van Nero niet de meest ideale was. Veel dieren hadden geen dak boven hun hoofd en vroren buiten bijna dood. “Het is de schuld van de bourgeoisie, die met hun grote sommen geld nu warm in hun zetel zitten”, preekte Nero, waarna hij zelf verdween in de luxueuze vertrekken van het Dierenland. Alle dieren zijn gelijk, maar sommige dieren zijn meer gelijk dan andere.
Meer en meer begonnen de varkens zich zoals de vorige heersers te gedragen. De schuld van de problemen lag bij de bourgeoisie en bij Barabbas, en het oplossen van de sociale crisis was de belangrijkste zaak aller zaken. Om de andere dieren te sussen, gaven de varkens een klein deel van hun dagelijks rantsoen af. Het veranderde niet veel aan hun levenswijze, maar de andere dieren konden zo niet meer klagen. “Kijk eens hoeveel wij voor jullie willen opofferen”, zeiden de varkens dan smalend. Veranderingen in het voordeel van de varkens werden stiekem doorgevoerd en gedane beloftes werden vergeten. Niet alle varkens waren tevreden met die manier van werken, maar van Nero mocht er geen verdeeldheid zijn. Alle snuiten in dezelfde richting. Iedereen is gelijk.
De lentezon verdwijnt achter de horizon en de dieren van het Dierenland maken zich klaar voor de nacht. Voor de eerste keer kunnen ze aangenaam buiten slapen. Er is geen reden om te klagen, want de varkens beloven dat het goed gaat met het Dierenland. Nero beschermt iedereen. Nero kunnen we vertrouwen. De dieren leggen zich knus langs elkaar en staren naar de heldere sterrenhemel. Iedereen samen, want iedereen is gelijk. En Nero? Die legt zich in zijn bed in de luxueuze vertrekken van het Dierenland, ver van de andere dieren. Buiten slapen is niet aan hem besteed.